شمعدانی | پایگاه اینترنتی معلولان ایران

امکانات مورد نیاز برای تردد معلولین در شهر توکیو مرکز ژاپن به نحوی است که آنان در استفاده از حق شهروندی خود با دیگر شهروندان سالم این شهر تبعیضی احساس نمی‌کنند.

نظاره شادمانی و جست و خیز مراسم روز پارالمپیک با حضور معلولان سراسر کشور که روز پنجشنبه برگزار شد مرا به یاد این قطعه انداخت :" از خدا خواستم دوست معلولم را شفا دهد. فرمود لازم نیست، روحش سالم است جسم هم که موقت است."

امیر کمالی سروستانی ورزشکار معلول استان فارس،دارنده‌مدال برنز مسابقات دو و میدانی نابینایان جهان در برزیل و صاحب ‪ ۳۴‬مدال دیگر خواستار توجه بیشتر و جدی تر مسوولان به مشکلات معلولان ورزشکار شد.

صدا و سیما بدنبال کار رسانه ای است و نه کار کارشناسی
اگر بخواهیم برترین های ورزش را سالی یک بار انتخاب کنیم باید یک عده کارشناس بنشینند و معنای واقعی برتری را تعریف کنند و بگویند برترین های ورزش ایران اینها هستند که در این موضوع سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک می توانند تعریف مشخصی داشته باشند و نه صدا و سیما چرا که صدا و سیما به دنبال یک کار رسانه ای است تا کار کارشناسی.

بررسی‎‎‎ های‎ جدید محققان‎‎‎ نشان می دهد ورزش‎ کردن به‎ افراد سالمند کمک‎ می کند تا توان‎‎ جسمی‎ خود را از نو بیابند و همچنین ورزش‎ مانع‎ از بروز معلولیت‎ های‎ مختلف‎ در انان‎ می‎ شود.

رییس فدراسیون جانبازان و معلولین عنوان کرد: معتقدم که برگ برنده دست کسی است که به وعده های قبلی خود عمل کرده باشد این افراد می توانند اصلاح طلب یا اصولگرا باشند.

اولین اردوی آمادگی تیم فوتبال جانبازان و معلولان ایران از 17 تا 24 اسفند ماه در زمین شماره 3 مجموعه ورزشی آزادی برپا می‌شود. مسابقات جهانی فوتبال معلولین بلژیک اواخر سال آینده برگزار می‌شود.

 دوره های آموزشی غواصی معلولان قابل برگزاری درایران

 در حال حاضر و با توجه به امکانات موجود، دوره های غواصی زیر در جزیره کیش برگذار می گردند

گپ و گفتی با ورزشکاران تیم ملی بسکتبال با ویلچر ؛

طلای جانبازان هم طلاست   

• فرحروز صداقت

 ورزشکاران جانباز و معلول می گویند: آیا مدال طلای جهانی یا آسیایی یک ورزشکار سالم با مدال طلای یک ورزشکار جانباز و معلول فرق دارد؟
حتماً که فرق دارد؟ چون اگر فرق نداشت رسانه ها و به خصوص تلویزیون دست کم تعدادی از بازیهای آسیایی جانبازان و معلولان را به طور زنده پخش می کرد.
آنها عقیده دارند: اگر روزنامه ها و مجلات ورزشی همان طور که برای بازیکنان ملی تبلیغات می کنند یک کم، فقط یک کم، از آن را صرف تبلیغات ورزش جانبازان و معلولان می کردند، به یقین جانبازان ورزشکار ما نتیجه خوبی می گرفتند.
و حرف مهمتر آنها که بارها و بارها هم گلایه خود را به گوش مسؤولان رسانده اند آن است که اگر مدال طلا با مدال طلا فرق نداشت، سازمان تربیت بدنی جایزه ای را که برای یک ورزشکار سالم مدال آور طلا در نظر می گرفت، همان جایزه را هم به ورزشکاران جانباز و معلول اهدا می کرد!
و...
حتماً خبر دارید که ورزشکاران جانباز و معلول اعزامی ایران در نهمین دوره مسابقات بازیهای آسیایی و اقیانوسیه (آبان 85) پیروزیهای بزرگی را به دست آوردند و توانستند با کسب مدالهای رنگارنگ، در مجموع مقام پنجم آسیا را به دست آورند.
در میان رشته های ورزشی شرکت کننده در بازیهای آسیایی، تیم بسکتبال با ویلچر ایران در سایه تلاش بی وقفه بازیکنان و با ارایه بازیهای قابل قبول و سرعتی موفق شدند مدال طلای بسکتبال آسیا را در مالزی به دست آورند و به پاراالمپیک چین راه پیدا کنند.
و به یقین تنها در سایه برنامه ریزی دقیق و منظم، تمرینهای مکرر و مسابقات با تیمهای قوی در خارج از کشور می توان به کسب مدالهای طلا در پارا المپیک چین امیدوار بود.

بسکتبال با ویلچر، ورزشی زیبا و پرتحرک

آقای محمدرضا کریمی، جانباز 55 درصد (قطع عضو) که از سال 74 عضو تیم ملی است درباره بسکتبال با ویلچر می گوید:
اخیراً ورزش بسکتبال با ویلچر آن قدر در جهان طرفدار پیدا کرده که حتی آدمهای سالم هم روی ویلچر می نشینند و بسکتبال بازی می کنند و تا آن جا که من اطلاع دارم در حال حاضر 150 باشگاه در سراسر جهان وجود دارند که در این رشته فعالیت می کنند.
این بازیکن مشهدی که 5 سال است کاپیتان تیم ملی است و در المپیک آتن هم حضور داشته، اظهار می دارد: ورزشکار تا امکانات حرفه ای نداشته باشد نمی تواند یک ورزشکار حرفه ای باشد، چنانچه مسابقه با یک ویلچر سنگین در سرعت عمل یک ورزشکار و قهرمانی او تأثیر بسزایی دارد.
او ادامه می دهد: بازیکنان ما برای رسیدن به المپیک آتن باید از مسابقات آفریقا می گذشتند. روز اول که وارد شدیم قرار بود با ویلچر وارد سالن شویم که مسؤولان سالن گفتند ویلچرهای شما استاندارد نیست و شما نمی توانید با این ویلچرها مسابقه بدهید. این حرف برای ما و کشور ما خیلی افت داشت که یک عده بازیکن از یک کشور عازم مسابقات جهانی شوند ولی امکانات لازم را نداشته باشند. فکرش را بکنید، مربی ما مجبور شد از تیم اردن طوقی قرض کند تا ما بتوانیم مسابقه بدهیم! با تمام اینها در آن مسابقات اول شدیم و طلا گرفتیم، هر چند با طوقی قرضی بازی کردیم اما سهمیه المپیک را کسب کردیم!

فتح قله های پیروزی

کاپیتان تیم ملی اضافه می کند: هر چند ما در آن مسابقات خیلی تحقیر شدیم اما همه هم قسم شدیم که پیروز شویم و شدیم. بچه های ایرانی خیلی باغیرت هستند و نهایت تلاش خود را برای کسب مدال و سرفرازی نام ایران می کنند و اگر امکانات و برنامه ریزی درست باشد همیشه در قله های پیروزی خواهند ایستاد.
کریمی نسبت به جایگاه ایران در میان ورزشکاران دیگر کشورها عقیده دارد که: ایران توانسته است جایگاه خوبی را در دنیا برای خود کسب کند، فقط اگر امکانات در اختیار ورزشکاران جانباز و معلول قرار گیرد و با مردان بزرگ و پرتلاشی که ما داریم می توانیم حتی در جهان حرف اول را بزنیم.
صاحب مدال طلای بسکتبال آسیایی مالزی از کمبود امکانات بخصوص در شهرستانها گله دارد و می گوید: درست است که امروزه بسکتبال با ویلچر یکی از گرانترین ورزشهاست و یک ویلچر استاندارد اسپورت 500 هزار دلار قیمت دارد اما بعد از این همه سال، وقتی به مسابقات آسیایی رفتیم یک ویلچر اسپورت استاندارد بسکتبال نداشتیم!

طراحی ویلچر اسپورت در داخل کشور

کریمی، کاپیتان تیم ملی در جواب خبرنگار قدس که با تعجب زیاد برایش باور کردنی نبود که بعد از این همه سال اعضای تیم ملی بسکتبال با ویلچر، یک ویلچر مسابقه نداشته باشد، می گوید: البته اخیراً یکی از بچه های معلول که خود از بازیکنان تیم بسکتبال است یک ویلچر اسپورت طراحی کرده و در یک کارگاه کوچک ویلچرهای اسپورت بسکتبال می سازد که از ویلچرهایی که قبلاً داشتیم به مراتب بهتر است اما هنوز هم در سطح استاندارد جهانی نیست و ما امیدواریم با حمایت مسؤولان، ایشان بتواند ویلچرهای در حد استاندارد تولید کند.
کریمی اضافه می کند: البته اخیراً تربیت بدنی یک سری ویلچر از آلمان خریداری کرده که می خواهد در اختیار ورزشکاران بگذارد اما تعداد این ویلچرها آن قدر محدود است که کفاف ورزشکاران را نمی کند.

جایگاه ورزش، سالم و معلول نمی شناسد
«غفورکامروا»، سرمربی تیم ملی بسکتبال جانبازان و معلولان، جایگاه تیم بسکتبال ایران را در جهان در سطح بالا می داند و می گوید: تیم ما توانست در بازیهای آسیایی در مقابل تیمهای قدر مثل چین و ژاپن به مدال طلا دست یابد و با تواناییهایی که در بازیهای آسیایی از خود نشان داد قادر است با یک سرمایه گذاری صحیح و برنامه ریزی مدون، در مقابل تیمهای قدر جهان مثل ژاپن و استرالیا مدال طلای خود را حفظ کند.
سرمربی تیم بسکتبال با ویلچر که اهل خوزستان و ساکن اهواز است، در مورد برنامه ریزی برای آینده تیم عقیده دارد که: به تنهایی نمی توان برنامه ریزی کرد و سازمان تربیت بدنی جانبازان و معلولان باید با برنامه ریزی مدون تیم ملی را حمایت کنند.
او علت عدم استفاده از ویلچرهای خارجی موجود را اندازه و سایز ویلچرها و اشکالهای فنی موجود می داند و می گوید: ویلچرهای خارجی موجود با اندازه های ورزشکاران مطابقت نداشت اما مسؤولان قول داده اند که روی بسکتبال با ویلچر بیشتر سرمایه گذاری کنند و هر چه زودتر ویلچرهای تهیه شده خارجی را در اختیار تیم ملی قرار دهند تا در اردوهایی که در پیش است با آن ویلچرها تمرین کنند.
سرمربی تیم نیز از تفاوتهای موجود بین ورزشکاران سالم و جانباز و معلول گلایه دارد و می گوید: ورزش، سالم و معلول نمی شناسد. ورزش یک جایگاه دارد و جایزه ها هم باید یکسان باشد. مقامی که یک ورزشکار جانباز و معلول دارد بسیار ارزشمند است.
کامروا، سرمربی تیم بسکتبال با ویلچر در پایان از توجه کم رسانه ها به خصوص سیمای جمهوری اسلامی ایران در پخش مسابقات آسیایی جانبازان و معلولان اظهار ناراحتی می کند و درباره فراهم کردن امکانات لازم برای ایجاد جو مناسب و حفظ مدال طلای المپیک چین، اساسی ترین کارها را برنامه ریزی مدون و مرتب، بازیهای تدارکاتی برون مرزی با تیمهای قدر و شرکت در تورنمنت های مختلف بین المللی اعلام می کند و می گوید: تیم ما برای کسب مقام و پیروزی به مسابقات می رود و ما به آینده امیدواریم.

تا پاراالمپیک چین کار سختی را در پیش داریم

آقای کمال عشق مربی تیم بسکتبال با ویلچر که خود نیز معلول است، علت پیشرفت تیم را بازسازی تیم بعد از المپیک آتن می داند و می گوید: همیشه برنامه ریزی درست، پیروزی می آورد. ما برای اعزام به مسابقات مالزی 18 اردو داشتیم و با یک تیم خوب عازم این مسابقات شدیم و شکر خدا مدال طلا هم کسب کردیم.
کمال عشق که ساکن زنجان است عقیده دارد که برنامه ها باید از پیش بهتر شود و در انتخاب بازیکنها برای تشکیل تیم قویتر دقت بیشتری داشت و با تشکیل اردوهای مکرر تیم را برای کسب مدال طلای قهرمانی پاراالمپیک چین آماده کرد.
مربی تیم بسکتبال با ویلچر عقیده دارد که تا پاراالمپیک چین تیم ملی جانبازان کار سختی را در پیش رو دارد.

ساخت ویلچر ورزشی خدمت بزرگی به ما کرد

جانباز احمد دقاقله پور، عضو تیم ملی بسکتبال با ویلچر حدود 11 سال است که در ورزش بسکتبال در اهواز فعالیت دارد. او می گوید: من با این که دانشجوی رشته حقوق هستم و مجبورم وقت زیادی را صرف درسهایم کنم اما در هفته 3 جلسه و در هر جلسه حدود 3 تا 4 ساعت تمرین بسکتبال می کنم.
جانباز عضو تیم ملی بسکتبال با ویلچر درباره باشگاههای جانبازان و معلولان می گوید: لیگ ما 8 تیم است و در 8 باشگاه فعالیت دارند.
من عضو باشگاه نفت هستم. ما مسابقات فصلی داریم و 9 ماه تا یک سال طول می کشد تا لیگ تمام شود.
این عضو تیم ملی هم از امکانات شکایت دارد و می گوید: یکی از مشکلات ما نداشتن توپ استاندارد است. ما این جا با توپ سنگین بازی می کنیم و وقتی به مسابقات برون مرزی می رویم توپها سبک است و این در شوت ما تأثیر منفی زیادی دارد.
او اضافه می کند: ما 9 ماه در اردوی تیم ملی بودیم اما توپ استاندارد و سالن استاندارد برای تمرین نداشتیم. البته امیدواریم بعد از این پیروزی این امکانات فراهم شود. ما ویلچر اسپورت استاندارد هم نداشتیم، البته تا چندی پیش که آقای شریفی با ساخت ویلچر ورزشی خدمت بزرگی به ما کرد اما متأسفانه هیچ کدام از رسانه ها یادی از او نکردند!
دقاقله پور ضمن تشکر از خبرنگار ما اظهار می دارد: باور کنید وقتی من در دانشگاه با ویلچر گاهی بسکتبال بازی می کنم هیچ کس باور نمی کند، چه برسد به این که بگوییم ما تیم ملی داریم، مدال می بریم و در مسابقات شرکت می کنیم.
اصلاً این گفته برایشان قابل باور نیست. باید رسانه ها به این ورزش و تمامی ورزشهای جانبازان و معلولان توجه ویژه داشته باشند، تا مردانی که جسم معلول اما روح بزرگی دارند با پشتیبانی مردم، خود را به قله های پیروزی برسانند.

اگر حمایت شویم زودتر به نتیجه می رسیم

تشکرهای پی درپی ورزشکاران جانباز و معلول ما را وامی دارد تا با آقای محسن شریفی طراح و سازنده ویلچر اسپورت بسکتبال هم صحبتی کنیم. آقای شریفی در اثر تصادف در 16 سالگی دچار معلولیت جسمی شده، و نزدیک به 9 سال است که در تیم بسکتبال با ویلچر فعالیت دارد. شریفی درباره فکر طرح و ساخت ویلچر ورزشی می گوید: وقتی من از سال 74 وارد تیم شدم با ویلچرهای مختلف برخورد کردم و چون کارهای فنی را هم خیلی دوست داشتم وقتی دیدم ویلچرهای ما در مقایسه با ویلچرهای خارجی خیلی مبتدی و معمولی است از همان زمان اطلاعاتی را جمع آوری کردم و با راهنمایی و کمک دوستان موفق شدم ویلچر فعلی را بسازم.
طراح ویلچر اسپورت عقیده دارد که برای ساخت یک ویلچرشبیه مدل خارجی اش به امکانات زیادی نیاز داریم. امکاناتی که بتوان آلیاژ سبکتری تهیه کرد و این کار سرمایه ای لازم دارد که من فعلاً ندارم!
شریفی از فرمول آلیاژ خود صحبت نمی کند چون باید مخفی بماند تا متعلق به خود او باشد.
این عضو تیم بسکتبال تأکید می کند که ویلچر ساخت او با نوع خارجی تفاوت چندانی ندارد.
توقع این مبتکر جوان و معلول از مسؤولان آن است که او را حمایت کنند.
او می گوید: اگر تا الان دوام آوردم به علت همکاری باشگاهها بود که ویلچرهای من را خریدند چون درآمد من آن قدر نیست که بتوانم کار خود را گسترش بدهم. باید بگویم که ویلچرهای خارجی 9 کیلو وزن دارد و ویلچر من 12 کیلو. شاید این اختلاف در ظاهر به نظر کم بیاید اما از نظر تکنیکی این دو فاصله زیادی با هم دارند. اما من اعلام می کنم که اگر حمایت شوم زودتر به نتیجه می رسم و حتی می توانم از مشابه خارجی هم بهترش را بسازم، اما امروز چون سرمایه ندارم مجبورم آهسته آهسته قدم بردارم.
انتظار شریفی از مسؤولان آن است که دست در سفرهای برون مرزی او را هم همراه خود ببرند تا با مشاهده دقیق ویلچرهای پیشرفته که هر روز پیشرفته تر از قبل می شود بتواند ویلچر مشابه ویلچر اسپورت خارجی را طراحی و به تولید انبوه برساند.

من اقرار می کنم ما رسانه ها کوتاهی کردیم!

وقتی گلایه های ورزشکاران جانباز و معلول را از رسانه ها به خبرنگار ورزشی روزنامه قدس می رسانم، او می گوید: ما خودمان را در این قضیه مقصر می دانیم چون جانبازان و معلولان جزئی از جامعه ما هستند و من اقرار می کنم که درباره این عزیزان کوتاهی کردیم!
اما بحثی که مطرح است این است که شاید اولین مقصر صدا و سیما باشد. زیرا فراگیرترین رسانه کشور است.
رستم  زاده تحلیلگر و خبرنگار ورزشی روزنامه اضافه می کند که: شاید به دلیل تبلیغ نکردن یا کمی تبلیغات در صدا و سیما، ورزشهای جانبازان و معلولان به حاشیه رفته اند و چندان توجهی به آنها نشده است. از سوی دیگر رسانه های مکتوب یکی از مهمترین کارهایشان فراهم کردن نیازها و خواسته های مخاطب است. اگر امروز تمام صفحات ورزشی تبدیل به فوتبال نامه شده به این دلیل است که رسانه  ملی توجه بیشتری به پخش مسابقات فوتبال دارد.
رستم زاده ضمن مقصر شمردن رسانه ملی و کوتاهی در پخش مسابقات جانبازان و معلولان، اظهار می دارد: شاید الان شما حتی از یک ورزشکار سؤال کنید که تیم ملی بسکتبال با ویلچر چه مقامی در بازیهای آسیا و اقیانوسیه آورده است، نمی داند !و چون اکثر مسابقات برون مرزی است حتماً باید پوشش تصویری و خبری داده شود تا توجه مردم به آن جلب شود اما متأسفانه این کار انجام نمی شود. ما هم جزء کوچکی از رسانه ها هستیم و مجبوریم به خاطر علاقه مردم به سمت فوتبال، کشتی و... برویم که البته این در رسانه ها عمومیت دارد.

رقابتهای داخلی را گرم کنید

تبلیغات رسانه ها می تواند در ایجاد علاقه و توجه مردم نسبت به ورزشهای جانبازان و معلولان نقش مهمی را برعهده داشته باشد و این تبلیغات زمانی مؤثر واقع می شود که به عقیده رستم زاده دو کار مهم صورت گیرد: یکی این که فدراسیون ورزشی جانبازان و معلولان در قالب لیگ، یک سری مسابقات منسجم و خوب برگزار کند. یعنی هر استانی تیمهایی داشته باشد که بتوانند رقابت داخلی را گرم کنند و دیگر این که فدراسیون، پلی محکم بین مسابقات داخلی و لیگ با رسانه ها ایجاد کند.
هر چند در این راه قدمهای اول برداشته شده و مسابقات فصلی انجام می گیرد ولی باید لیگ را گرمتر کنند و به بازیهای فصلی بسنده نکرده و به این ترتیب خبرنگارها را به سمت خود جذب کنند.
رستم زاده در پایان اضافه می کند: ما هم در قبال عزیزانی که به گردن ما حق دارند کوتاهی کردیم. ما و همه رسانه ها باید سعی کنند به سمت تبلیغ و ترویج ورزش این عزیزان بروند، چون این قشر ورزشکارانی هستند که علاوه بر قهرمانی و مدال آوری، می توانند با ورزش، نشاط خود را حفظ کنند و به یقین ورزش تأثیر زیادی در نشاط، سلامتی و زندگیشان می گذارد.

برای یک معلول، ورزش یعنی ادامه زندگی

غلامرضا نامی 15 سال است بسکتبال بازی می کند و 8 سال هم هست که از مشهد عضو تیم ملی بسکتبال با ویلچر است. او با علاقه از مسابقات بین المللی صحبت می کند و می گوید: ما در مسابقات جهانی ژاپن، سوم آسیا شدیم. در آفریقا قهرمان شدیم و طلا بردیم و به پاراالمپیک آتن رفتیم و در آن جا نهم جهان شدیم. در مسابقات چهار جانبه ایتالیا شرکت کردیم و مقام سوم را به دست آوردیم. در سال 2005 در کشور تایلند کاپ طلای مسابقات را کسب کردیم و اخیراً هم در مالزی و بازیهای آسیایی قهرمان آسیا و اقیانوسیه شدیم.
برای این ورزشکار معلول، ورزش یعنی ادامه زندگی و انتخاب رشته بسکتبال یعنی انتخاب زیباترین و بانشاط ترین و هیجان انگیزترین ورزش. او که از 9 سالگی ورزش می کند عقیده دارد که: امکانات و علم بازی کمک زیادی به پیشرفت در هر رشته ورزشی می کند.
نامی، همراهی با جانبازان را شانس بزرگی در قهرمانیهای به دست آمده می داند و عقیده دارد که همیشه از تجربیات این عزیزان باید استفاده کرد.
این عضو تیم ملی سپس به کمبود امکانات اشاره می کند و می گوید: همین قدر بدانید که ما حتی در تمرینات تیم ملی توپ استاندارد، ویلچر استاندارد و تخصصی نداشتیم اما ماندیم و با کمبود امکانات ساختیم، در تیم ملی زحمت کشیدیم تا به مقام قهرمانی رسیدیم. هر چند امکانات نسبت به قبل بهتر شده، اما در حد پیشرفت سریعی که این رشته ورزشی در دنیا دارد اصلاً نیست. به هر حال ما به همین هم راضی هستیم.
گلایه بزرگتر غلامرضا نامی از مسؤولان، گلایه ای است کهنه که هنوز هم رفع نشده است.
او اظهار می دارد: مدال با مدال فرقی ندارد. مدال طلا را چه یک آدم سالم کسب کند و چه یک معلول، هر دو به یک اندازه افتخارآفرین است، اما در این میان معلوم نیست چرا توجه کمتری به معلولان و جانبازان می شود و جایزه و امکانات کمتری به آنها تعلق می گیرد. ما بارها و بارها این مسأله را مطرح کردیم و انتظار داریم رسیدگی شود.نامی در ادامه حرفهایش و این که باید توجه مضاعف به ورزش معلولان و جانبازان شود، اضافه می کند: ورزش در روحیه ما نشاط و شادابی وامید به آینده ایجاد می کند و این که یک ورزشکار معلول و جانباز با قدرت بدنی که پیدا می کند می تواند همه کارهایش را خودش انجام دهد، پیاده روی کند، خرید کند، حتی کارهای شخصی اش را در خانه و بیرون از خانه خودش انجام دهد.مهمتر از همه این که سلامتی او با ورزش بیمه می شود و بار بزرگی را از روی دوش مسؤولان و خانواده های درگیر این قضیه برمی دارد.

رئیس فدراسیون ورزشهای جانبازان و معلولان در دسترس نبودند.
حتماً می دانید که آقای محمود خسروی وفا رئیس فدراسیون جانبازان و معلولان است.
با توجه به این که اکثر ورزشکاران زحمتها و تلاشهای حاج محمود خسروی را ارج می نهند و همیشه به قولهای ایشان امیدوار هستند، خواستیم در تماس دیگری با ایشان یک بار دیگر قولهایی را که داده اند تکرار و بررسی کنیم، اما به علت گرفتاری کاری، تماس با ایشان میسر نشد.
به هر حال ما نیز امیدواریم برنامه های مدون رسیدگی به وضعیت ورزشکاران، فراهم آوردن امکانات ورزشی در حد استاندارد جهانی، تمرینهای برون مرزی و توجه رسانه ها بخصوص تلویزیون به ورزشکاران جانباز و معلول، همه و همه دست به دست هم داده و با آمادگی تمام و کمال این ورزشکاران را تا پاراالمپیک چین بدرقه کنیم.

• روزنامه قدس

نیلوفر و مینا و تیرداد سه قهرمانی بودند که در کاروان اعزامی درس زندگی به همه ما دادند

 . درس تلاش ، پشتکار و مبارزه و از پای نیافتادن تا غلبه بر رخوت و سستی  و رسیدن

به اوج...