زندگی در پیش رو
گفت‌و‌گو با نقاش معلول دزاشیبی که زندگی را رنگی می‌بیند

از میدان قدس که سرازیر می‌شویم تو دزاشیب، بوم بزرگی که مقابل یکی از مغازه‌ها روی چارپایه نشسته نگاهمان را می‌دوزد به شیشه‌هایی که پشتشان پر از تابلوهای نقاشی است. در میان بوم‌های رنگ به رنگ که اغلب منظره‌ای از طبیعت دارند مردی رو تخت دراز کشیده و قلم‌مو به دست روی بوم رنگ می‌گذارد.
«جهانبخش صادقی» هنرمند معلول و نقاش چیره‌دست را همه در دزاشیب می‌شناسند. نقاشی که لبخند از روی لبانش محو نمی‌شود و با وجود اینکه از گردن به پایین قطع نخاع شده و در هر دست تنها یک عصب حرکتی دارد اما به قول خودش «زندگی برایش سرشار از خاطره‌های رنگی و دوست‌داشتنی است.»
او حالا 120 شاگرد دارد که درس عشق و امید را در کنار هنر به آنها می‌آ‌موزد. با «جهانبخش صادقی» درباره خاطره‌های رنگی‌اش و امیدی که در نقاشی‌هایش نهفته به گفت‌و‌گو نشستیم.
•اولین باری که فهمیدی معلول نخاعی شده‌ای و دیگر توان ایستادن روی پاهایت را نداری چه زمانی بود؟
16 ساله بودم که در شب میلاد امام حسین¨ع© وقتی در حال چراغانی کوچه‌ها بودم یک سانحه رانندگی باعث شد از ناحیه گردن به پایین قطع نخاع شوم. وقتی به بیمارستان منتقل شدم تا یک ماه فکر می‌کردم با انجام عمل جراحی دوباره می‌توانم روی پاهایم راه بروم.
اما یک روز یکی از پرستارهای بخش گفت چرا اینقدر پدر و مادرت را اذیت می‌کنی؟ چرا نمی‌گذاری که بروند خانه؟ من هم در جوابش گفتم منتظرم تا عملم کنند و حالم خوب شود. او هم گفت بی‌خود به خودت امیدواری نده. گفت تو 2 راه بیشتر نداری. یا با این وضع زندگی می‌کنی، یا خودت را می‌کشی. مثل تو در این دنیا زیاد هستند.
او با این حرف‌هایش بزرگ‌ترین خدمت را به من کرد، چون آب پاکی را روی دستم ریخت. درست است که آن روزها سخت‌ترین روزهای زندگی‌ام بود و مدام گریه می‌کردم، اما به هر حال تکلیف خودم را می‌دانستم.
•قطعاً ضربه سختی خورده بودی. حتی تصور حال و روز تو در آن شرایط سخت است. چطور با معلولیت کنار آمدی؟
بعد از مدتی به مرکز معلولان بهزیستی رفتم و در آنجا معلولانی را دیدم که مثلاً 20 سال بود با معلولیت خودشان کنار آمده بودند و زندگی عادی‌شان را دنبال می‌کردند. با هم حرف می‌زدیم و سعی می‌کردیم زوایای مختلف معلولیت را برای خودمان بشکافیم و سعی کنیم با وضعیت موجود کنار بیاییم.
همه این حرف‌ها کمک زیادی کرد که معلولیتم را بپذیرم. سعی کردم کتاب بخوانم و از این طریق با زندگی معلولان موفقی مثل بتهوون، میکل‌آنژ، هلن‌کلر و... آشنا شوم و زندگی موفقیت‌آمیز آنها دلگرمی زیادی برای ادامه زندگی به من می‌داد.
•بودن در میان افرادی که مثل خودت دچار معلولیت بودند چه تأثیری بر روی تو و تصمیمت برای آینده می‌گذاشت؟
بعد از این حرف‌ها و تجربیاتی که پیدا کردم دیدم باید با شرایط کنار بیایم. وقتی دور و برم معلول‌های زیادی مثل خودم را می‌دیدم به این نتیجه می‌رسیدم که تنها نیستم و شاید اصلاً این خواست خدا بوده که این اتفاق برای من بیفتد
•از زمانی که به دنیای بوم و قلم‌مو و رنگ راه پیدا کردی بگو؟ اصلاً فکر می‌کردی که روزگاری نقاش شوی؟
دوستی دارم به نام محمد اسکویی که هنوز هم پا به پایم می‌آید. آن روزها خیلی به مرکز نگهداری معلولان بهزیستی می‌آمد و بعد از مدتی با هم آشنا شدیم. می‌گفت چه چیزی می‌خواهید که برایتان فراهم کنم. یک روز برای من قلم‌مو و رنگ آورد و گفت با اینها می‌توانی نقاشی کنی.

خلاصه من هم با کتاب و کمک از دانشجویان هنری که به مرکز ما می‌آمدند نقاشی را به شکل حرفه‌ای دنبال کردم. اولین تابلویی هم که کار کردم منظره چند گوسفند توی دشت و چوپانی بود که نی می‌زد. دقیقاً 36 سال پیش بود که اولین تابلویم را کشیدم. آن زمان همین آقای اسکویی تابلو را به قیمت 100تومان از من خرید و بعد از 20سال هم آن را دوباره به خودم یادگاری داد.
•زندگی در میان همسایه‌های دزاشیبی چطور می‌گذرد؟
ما 28سال است در دزاشیب زندگی می‌کنیم و مهمان شمیرانی‌ها هستیم. در این مدت رابطه‌ام با همسایه‌ها بی‌نظیر بوده. من را مثل برادر و فرزند و خلاصه عضوی از خانواده‌شان پذیرفته‌اند.
•و حرف آخر؟
هنوز از کوچه باغ‌های قدیم شمیران و درهای چوبی کلون‌دار آن نقاشی می‌کشم. بسیاری از این تابلوها را هم خود شمیرانی‌ها خریده‌اند و به دیوار خانه‌شان آویزان کرده‌اند. ببینید من با 15درصد توانایی‌ام نشان دادم زندگی چقدر می‌تواند زیبا باشد. چیزی به عنوان یأس و ناامیدی در زندگی‌ام وجود ندارد. من عاشق زندگی‌ام، فکر می‌کنم این دقایق فرصتی است که در اختیار ما قرار گرفته و باید به بهترین شکل ممکن از آن استفاده کرد.

منبع : همشهری آنلاین