ورزش معلولین، غریبه ای آشنا

گاهی فراموش می کنیم افتخاراتی که ورزشکاران معلول به دست اورده اند جایگاهی به مراتب رفیع تر از ورزشکاران سالم دارد.

آرش عبدی / زمانی که مسابقات پارالمپیک به پایان می رسد و مطابق انتظارات، ورزشکاران معلول با دستی پر به وطن بازمی گردند، بازار عکس گرفتن با آن ها داغ می شود و وعده های گوناگون به سوی این قهرمانان سرازیر می شود. اهدای زمین و خانه و فراهم آوردن شغلی متناسب با وضعیت جسمی آن ها، تنها گوشه ای از این وعده و وعیدهاست.

اما همین که فضای رسانه ای آرام می شود، همه ی آن هایی که به دنبال عکس گرفتن با قهرمانان معلول بودند، یادشان می رود که چه قول هایی به آن ها داده بودند. متاسفانه از گذشته تاکنون، نگاهی تبعیض امیز بین ورزشکاران المپیکی و پارالمپیکی وجود داشته است.

این تبعیض در تمام زمینه ها خصوصا در ابعاد مالی و رسانه ای به بدترین شکل ممکن خود را نشان داده است.

گاهی فراموش می کنیم افتخاراتی که ورزشکاران معلول به دست اورده اند جایگاهی به مراتب رفیع تر از ورزشکاران سالم دارد.

 چرا که در وهله ی اول ورزشکاران معلول به صورت حرفه ای ورزش را دنبال نمی کنند و در وهله ی دوم، ورزش معلولان به شدت از کمبود امکانات رنج می برد. معضل کمبود امکانات در شهرستان ها به مراتب پررنگ تر از تهران است. تعداد بسیار محدودی سالن وجود دارد که آن هم در بیشتر اوقات در اختیار ورزشکاران سالم است. ضمن این که این سالن ها طوری طراحی و ساخته شده اند که استفاده ی ورزشکاران معلول از آن ها با مشکلات زیادی همراه است. شاید اگر ورزشکاران معلول ، حاشیه سازی را در سرلوحه کارشان قرار می دادند، جهت گیری رسانه ها و اسپانسرها نیز به سمت آن ها بود.

اما منش پهلوانانه این قهرمانان بی ادعا، اجازه چنین کارهایی را به آن ها نمی دهد. تصور کنید تنها یک هزارم پولی که در فوتبال هزینه می شود، صرف ورزش معلولین و جانبازان شود.

مطمئنا تحولی عظیم در ورزش معلولین رخ خواهد داد. بسیاری از این قهرمانان معلول، در جنگ تحمیلی دچار نقص عضو شده اند. با یک حساب سرانگشتی متوجه خواهیم شد اگر رشادت این قهرمانان معلول نبود، هرگز نمی توانستیم چنین ریخت و پاش هایی در ورزش انجام دهیم. نکته تاسف انگیزتر اینجاست که به نسبت هزینه ای که در ورزش خصوصا فوتبال کرده ایم،نتوانستیم بازدهی متناسب با آن را به دست بیاوریم.

آمار بازی پرسپولیس و استقلال که در برنامه نود پخش شد، حاکی از این مطلب است که بازیکنان پرمدعای فوتبال کشورمان، حتی نمی توانند به اندازه بازیکنان درجه 2 و3 اروپایی بدوند.این بازیکنان همان هایی هستند که هر روز تصویرشان تیتر یک روزنامه های ورزشی است. اما ورزشکاران معلول کشورمان به تنها چیزی که نمی اندیشند، پول و شهرت است. در پایان ذکر این نکته ضروریست که ورزش معلولین نیازمند توجهی به مراتب بیشتر از گذشته است. چرا که این قهرمانان معلول کشورمان هستند که در بزرگ ترین میادین جهانی، پرچم پرافتخار کشورمان را به اهتزاز درآوردند.

منبع: گفتار