شمعدانی | پایگاه اینترنتی معلولان ایران

صدو پنج مدال آسیایی برای ورزشکاران معلول و جانباز
رنج خاموش و افتخاربی توقع

چشمان به اشک نشسته فاطمه منتظری را بخاطر دارم

در پارالمپیک آتن؛ وقتی که مقام نیاورد و بیش از هر چیز، بخاطر پدرش ناراحت بود. یاد دستان پینه بسته پدر افتاده بود که صبح تا غروب زحمت می کشید به عشق اینکه دخترش که از کودکی بخاطر ابتلا به بیماری، بخشی ازتوان پایش را از دست داده بود، بتواند مدالی از مسابقات پارالمپیک بگیرد وباعث افتخار خانواده اش شود.
حالا که عکس فاطمه را دیدم که بر سکوی سومی مسابقات آسیایی معلولان در مالزی ایستاده است، یاد آن روزها افتادم که معلوم بود اراده او، برای رسیدن به مدال های دیگر از میدان های آسیایی و جهانی، با انگیزه های بزرگی که دارد، تمام شدنی نیست. آن روز او باخته بود اما در چشمان خیسش، توانایی و امید موج می زد تا امروز، و ایستادن بر سومین سکوی آسیایی.
فاطمه منتظری نمادی از همه دختران معلولی است که در گوشه و کنار ایران، زحمت می کشند، با کمترین امکانات تمرین می کنند، به مسابقات آسیایی وجهانی و پارالمپیک می روند و مدال می آورند اما خودشان و افتخاراتشان در انبوه خبرها گم می شوند، یا مورد بی اعتنایی انبوه مخاطبانی قرار می گیرند که خبرهای فوتبال و کشتی را باارزش تراز ورزش معلولین و جانبازان می پندارند. حالا نه فقط فاطمه منتظری، که زهرا تقی بیگلو، مهین احمدی، نرگس خزایی، فروغ بختیاری هم مدال گرفته اند و پرچم ایران را بی هیچ توقعی، روی سکوهای قهرمانی آسیا برده اند و البته، این تنها حکایت دختران معلول نیست، که مردان جانباز و معلول نیز سالهاست در تمامی مسابقات خارجی می درخشند و هنوز، پاسخی که شایسته رنج ها و افتخاراتشان باشد، نگرفته اند.
درحالیکه نه فقط درعرصه تبلیغات رسانه ای، که در میزان امکانات مالی و تسهیلات ورزشی نیز، تفاوت غیرقابل توصیفی میان ورزش معلولین و ورزش افراد غیرمعلول در کشور ما وجود دارد، بیشترین افتخارها را همین ورزشکاران معلول و جانباز ایران آفریده اند.
در مسابقات آسیاواقیانوسیه معلولان که دیروز در مالزی به پایان رسید، ورزشکاران ایران 105 مدال گرفتند و در میان 45 کشور آسیا و اقیانوسیه، پنجم شدند. دختران و پسران معلول و جانباز ایران 36 مدال طلا بدست آوردند؛ یعنی در یک دوره از مسابقات آسیایی، سرود ملی کشور ما 36 بار نواخته شد؛ واین رکورد تازه ایست در مسابقات خارجی. در رقابت های این دوره، ورزشکاران ایران 43 مدال نقره و 26 برنز گرفتند؛ یعنی اینکه نمایندگان ایران 69 بار دیگر روی سکوهای قهرمانی آسیا و اقیانوسیه ایستادند.
 واقعیت این است که نتایج این دوره، با آنچه که دست اندرکاران ورزش معلولان و جانبازان پیش بینی می کردند یا انتظار داشتند، بسیار متفاوت بود.  صریح تر اینکه، ورزشکاران معلول و جانباز، بسیار فراتر از حد انتظار ظاهر شدند. اگر قهرمانی تیم والیبال نشسته ایران، که سابقه پنج دوره قهرمانی پارالمپیک را دارد، دور از ذهن و خارج از انتظار نبود، درعوض کسی توقع نداشت که تیم بسکتبال ایران بتواند مقامی بهتر از سومی آسیا کسب کند. اما این تیم، در حالی برای اولین بار، به مقام قهرمانی رسید که توانست از سد تیم قدرتمند استرالیا بگذرد که چندین مقام جهانی و پارالمپیک را در کارنامه دارد.
قهرمانی تیم بسکتبال ایران در شرایطی رقم خورد که ویلچربازیکنان ایران، که حکم پای آنان را دارد، از هرنظر، پا به پای ویلچرهای حریفان نبود وخلق این پیروزی تاریخی، نه فقط حاصل برتری فنی بازیکنان ایران، که بخاطر غیرت و اراده آنان نیز بود.  یک کارشناس ورزشی به من گفت: برای اینکه بدانید تیم بسکتبال ایران چه شاهکاری کرده، بهتر است از رقیبش استرالیا بنویسید و آن تیم را معرفی کنید که با آنهمه پیشینه ی قهرمانی و امکانات ناگفتنی، چطور مقابل ایران باخته است.
در فوتبال هفت نفره هم به همین ترتیب، کسی توقع مدال آوری بازیکنان ایران را نداشت اما آنها هم در کمال ناباوری، به فینال رسیدند و استرالیا را بردند. به این ترتیب، تیم های ایران، در 3 رشته از مجموع 5 رشته گروهی مسابقات آسیا و اقیانوسیه قهرمان شدند.
مقام  دومی مسابقات دو ومیدانی با 62 مدال (25 طلا، 25 نقره، 12 برنز)، مقام دومی تیمی دوچرخه سواری (با 3 مدال طلا، نقره و برنز)، سومی جودو (با 4 مدال نقره و یک برنز)، دومی وزنه برداری (با4طلا، یک نقره، 2 برنز)، چهارمی تنیس روی میز (با یک طلا، 2 نقره، 3 برنز)، چهارمی تیروکمان ( با 2 نقره و برنز)، ششمی تنیس با ویلچر(با 2 نقره و برنز)، هفتمی تیراندازی (با 2 نقره و برنز)،
 2 نقره در گلبال، ویک مدال طلا در شنا، حاصل درخشش ورزشکاران معلول و جانباز ایران در مسابقات آسیاواقیانوسیه بود. تنها ورزشکارانی که مدال نگرفتند، اعضای تیم بوچیا بودند. ایران در 4 رشته (بولینگ، قایقرانی، شمشیربازی و بدمینتون) نماینده ای نداشت.
ورزشکاران جانباز و معلول ایران فردا صبح به تهران بازمی گردند، و جالب اینکه بازگشت آنان، مصادف است با روز جهانی معلولین. به پاس رنج خاموشی که می برند، از رنج زندگی در شهرهای بی امکانات گرفته تا رنج معلولیت زیر بار نگاههای ترحم آمیز، و به پاس قدردانی از افتخارآفرینی بی توقع شان در برافراشتن پرچم ایران عزیزمان، 5 صبح فردا به فرودگاه مهرآباد می رویم و قدم های رنجور اما مصمم شان را گلباران می کنیم
این مطلب روز شنبه 16 آذر در صفحه ورزشی روزنامه اطلاعات چاپ شد

نگین حسینی